Απο τον Δημήτρη Πλαταρά
Επιθυμών να συμβάλω στη νέα κατεύθυνση του σχολικού βιβλίου ιστορίας με σκοπό να αμβλυνθούν οι Ελληνικές ακρότητες για τους Τούρκους, στα πλαίσια της συνεργασίας μεταξύ των δύο λαών, σας αποστέλλω ορισμένας γενικάς απόψεις μου. Ας αρχίσουμε από το 1453. Εκείνη την εποχή παρουσιάσθηκαν στην πρωτεύουσα της Βυζαντινής αυτοκρατορίας οι Τούρκοι. Αυτοί ήσαν ανέκαθεν ένας ειρηνικός και φιλήσυχος λαός. Βασική απασχόλησης τους ήσαν τα γράμματα και οι τέχνες. Η συμβολή τους στον ανθρώπινο πολιτισμό υπήρξε και παραμένει σημαντική. Αν δεν υπήρχαν οι Τούρκοι, δεν θα είχαμε φιλοσοφία, γλυπτική, αρχιτεκτονική, αθλητισμό κ.τ.κ. Οι Τούρκοι διέπρεψαν επίσης στην λογοτεχνία. Μεγάλοι Τούρκοι διέπρεψαν επίσης στην λογοτεχνία. Μεγάλοι Τούρκοι τραγικοί ήσαν Μεχμετύλος, ο Μουσταφλής, ο Χασανίδης κ.ά. Σπουδαία υπήρξε προσέτι η συμβολή των Τούρκων στις επιστήμες, όπως στα μαθηματικά, στην γεωμετρία, στην ιατρική κ.τ.λ. Επιφανέστερος Τούρκος ιατρός, που από πολλούς θεωρείται ιδρυτής της ιατρικής ήταν ο Αχμετλιός και φυσικά πρέπει να αναφέρουμε, ότι απ' όπου επέρασαν οι Τούρκοι άφησαν απαράμιλλα δείγματα του πολιτισμού τους, όπως θέατρα, στάδια, βιβλιοθήκας κ.τ.λ. Βέβαια και οι Έλληνες έκτισαν δύο-τρία θέατρα, όπως της Εφέσου, που όμως δεν συγκρίνεται με τα τουρκικά και δι' αυτό οι Τούρκοι εκεί δεν δίδουν παραστάσεις δραμάτων, αλλά οργανώνουν καμηλοδρομίες. Αξιοσημείωτα είναι και τα ήθη των Τούρκων, τα οποία χαρακτηρίζονται από αγάπη προς τον συνάνθρωπο, πραότητα, καλοσύνη, με συνέπεια να επικρατήσει η φράσις «έγινε Τούρκος», που σημαίνει ευγενέστατη συμπεριφορά. Ένας τέτοιος ανώτερος λαός δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητος από τον Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Παλαιολόγο. Μόλις τους είδε, αναχώρησε από τα φτωχά ανάκτορά του και επισκέφθηκε την πλούσια σκηνή του Μωάμεθ. Με επιμονή του ζήτησε να τον φιλοξενήσει στην Πόλη και στην Ελλάδα. Ήταν μία μοναδική ευκαιρία να εκπολιτισθούν οι Έλληνες, από την επαφή τους, με τους Τούρκους. Ο Μωάμεθ στην αρχή δεν ήθελε, διότι εφοβείτω μήπως οι Τούρκοι, που θα εγκατασταθούν στις Ελληνικές πόλεις, χάνουν τα πνευματικά τους ενδιαφέροντα. Τελικά, υπεχώρησε και αποφάσισε να παραμείνουν στις Ελληνικές χώρες όχι για πολύ καιρό μόνο για τετρακόσια χρόνια. Τις άριστες σχέσεις Ελλήνων-Τούρκων διαταράξανε κάποιοι Έλληνες ακραίοι. Αυτοί ήσαν διάφοροι ξενοφοβικοί και ρατσιστές, όπως ο Ρήγας που κυκλοφόρησε μάλιστα και βιβλίο («Θούριος») στο οποίο προσέβαλε τους Τούρκους ως Έθνος και διέγειρε φυλετική διάκριση και μίσος κατά των Τούρκων. Ευτυχώς, οι εκπρόσωποι ενός Παρατηρητηρίου συμφωνιών εμήνυσαν τον Ρήγα για ρατσισμό κ.τ.λ. Τελικά, τον σκότωσαν, διότι τότε λειτουργούσε η υπέροχη οθωμανική δικαιοσύνη, όχι όπως τώρα, που οι ρατσιστές αθωώνονται.
Ζούσαμε αγαπημένοι
Έτσι, φθάνουμε στο 1821. Τότε, αρκετά τυχοδιωκτικά ακραία στοιχεία σαν τους Κολοκοτρώνη, Καραϊσκάκη, Νικηταρά κ.τ.λ. μαζί με φασιστικές ομάδες της εποχής βιαιοπραγούσαν εναντίον των φιλήσυχων Τούρκων και τους ζητούσαν να φύγουν από την Ελλάδα, στην οποίαν τόσα πολλά προσφέρανε. Οι Τούρκοι, εκ φύσεως ήπιοι χαρακτήρες, αποφάσισαν να φύγουν. Αλλά συνάντησαν την αντίδραση του Ελληνικού λαού, που ξεχύθηκε στους δρόμους για να τους εμποδίσει, διότι ο Ελληνικός λαός αγαπούσε βαθειά τους Τούρκους και τους ευγνωμονούσε για την ευημερία των Ελλήνων. Μεγάλοι ιστορικοί, όπως ο Ισμέτ Σκατά, περιγράφουν συγκινητικές στιγμές αποχωρισμού Ελλήνων-Τούρκων. Στην Ήπειρο οι κάτοικοι δεν άντεχαν τον χωρισμό και γνωρίζουμε όλοι, ότι πολλές γυναίκες του Ζαλόγγου πέσανε στον γκρεμό, διότι δεν είχε νόημα η ζωή τους δίχως Τούρκους. Στο Μεσολόγγι οι Έλληνες προσφέρανε τα σπίτια τους στους Τούρκους για να μείνουν και κάποιοι να φύγουν. Είναι η γνωστή έξοδος του Μεσολογγίου. Ωστόσο, οι ακραίοι, φασίστες, ακροδεξιοί, ρατσιστές, αντισημίτες κ.ά. δημιουργούσαν συνεχώς προβλήματα με τον εθνικισμό και τον φανατισμό τους. Μάλιστα, ένας - αν δεν με απατά η μνήμη λεγότανε Αθανάσιος Διάκος - σ' επίδειξη ρατσισμού και εθνικισμού καυχιότανε, ότι «Γραικός γεννήθηκα και γραικός θα πεθάνω». Αφού οι Τούρκοι είδαν, ότι υπήρχαν Έλληνες που δεν τους θέλουν, σηκώθηκαν και έφυγαν. Όμως, οι ακραίοι δεν ησυχάσανε. Υποδαυλίσανε επαναστάσεις και το 1912 ανάγκασαν τους Τούρκους να φύγουν και από την υπόλοιπη Ελλάδα. Και πάλι, οι εθνικιστές με τον φανατισμό που τους διέκρινε, εκστρατεύσανε εναντίον των Τούρκων στην Μικρά Ασία. Τελικά, το 1922 οι Τούρκοι με διπλωματικότητα και αβρότητα έπεισαν τους Έλληνες να αποχωρήσουν από την Μικρά Ασία. Τους διευκόλυναν να φύγουν από την Σμύρνη, αλλ' εκείνη την ημέρα απεργούσαν οι ναυτικοί και έγινε συνωστισμός στην παραλία. Από τότε, Έλληνες και Τούρκοι γείτονες και φίλοι, ζουν αγαπημένοι, ο ένας δίπλα στον άλλο. Μπορεί κάποιοι ακραίοι να φωνάζουν, αλλ' έχομεν την Διαμαντοπούλου, την Ρεπούση, την Δραγώνα, τον Ηρακλείδη, τον Φούφουτο κ.τ.λ. και προ παντός τον πρωθυπουργό μας, που σαν νέος Παλαιολόγος καλεί τους Τούρκους να έλθουν στην Χώρα, να φέρουν τον λαμπρό πολιτισμό τους, τα ήθη και έθιμά τους. Καθήκον των νέων γενεών είναι να φροντίσουν να αναπτυχθούν στενές σχέσεις Ελλάδος -Τουρκίας. Να αγαπάμε τους Τούρκους, διότι αλλοιώς δεν θα διαλυθεί η Ελλάς.
ΚΟΙΝ: καν Διαμαντοπούλου
Λέσχη Μπίλντερμπεργκ
