Πέμπτη 9 Ιουνίου 2011

Η λέξη της εβδομάδας: Πλατεία


Τι σημαίνει η λέξη πλατεία (> πιάτσα > πιάτο);
Τούτες τις ημέρες ζούμε, ή ζουν ορισμένοι, “μέρες πλατείας”. Για ακόμα μια φορά στις πλατείες αγωνίζονται όλοι όσοι πιστεύουν ότι πρέπει να αλλάξει κάτι. Η πρόθεση τους τους είναι ιδανική, το αποτέλεσμα τους θα το κρίνει η ιστορία. Τι σημαίνει, όμως, η λέξη πλατεία; Πρόκειται για ουσιαστικοποιημένο θηλυκό του αρχαίου επιθέτου πλατύς/εια/ύ. Η αρχική έκφραση ήταν “πλατεία οδός” και προσδιόριζε το μεγάλο (πλατύ/ φαρδύ) δρόμο του χωριού ή της πόλης, που συνήθως, βρισκόταν στο κέντρο της πόλης και εκτελούνταν οι εμπορικές δραστηριότητες. Σιγά σιγά από το “πλατεία οδός” χάθηκε η λέξη “οδός” και έμεινε μόνο η “πλατεία”. Το ίδιο συνέβη με τις φράσεις: ιατρική επιστήμη > ιατρική, γραμματική τέχνη > γραμματική
Ομόρριζα της λ. πλατεία είναι: η πλάτος, πλάτη, πλάτανος, Πλαταιές (πλατιά επιφάνεια), Πλάτων (αρχ. σημ. “αυτός που έχει φαρδιές πλάτες”) κ.ά.
Αξιοπερίεργο είναι και το “ταξίδι” της λ. πλατεία στην Εσπερία: στα Λατινικά μεταφέρθηκε ως δευτερόκλιτο επίθετο plattus/a/um > ιταλικά: piazza, γαλλικά: plat, ισπανικά: plaza (στην Plaza de Cataluña διαδηλώνουν, τούτες τις ημέρες, οι Ισπανοί “αγανακτισμένοι”). Δεν πρέπει να λησμονήσουμε και το ιταλοποιημένο, αλλά ελληνικής καταγωγής, πιάτο ή το υποκοριστικό του πιατέλα. Το πιάτο είναι η ιταλική εκδοχή του plattus, και εδώ παρουσιάζεται με τη στενή έννοια του “πινακίου” (: επίπεδου πιάτου)

Ερωτήσεις στη Βουλή για την ΕΛΑΣ και τον ΟΤΕ απο το Πανελλήνιο Άρμα Πολιτών



ΕΡΩΤΗΣΗ

Προς: Υπουργό Προστασίας του Πολίτη
       Υπουργό Οικονομικών

Θέμα: Η ΕΛΑΣ αδυνατεί να ανταποκριθεί στις βασικές λειτουργικές της ανάγκες ενώ η έκρηξη της βίας σε όλες τις δομές της ελληνικής κοινωνίας προσβάλλουν κάθε έννοια ευνομούμενου κράτους.

Κύριοι Υπουργοί,

Στα πλαίσια της εξυπηρέτησης των λογιστικών στόχων του Μνημονίου και του δήθεν εξορθολογισμού του δημοσίου η ΕΛΑΣ φέρεται να αδυνατεί να καλύψει ακόμα και τις βασικές λειτουργικές της ανάγκες. Τα ακινητοποιημένα περιπολικά και δίκυκλα λόγω βλάβης, οι υπηρεσίες χωρίς γραφική ύλη, αστυνομικά τμήματα χωρίς θέρμανση, περιπολικά που αναζητούν βενζίνη καθώς οι βενζινοπώλες δεν διαθέτουν πλέον καύσιμα επί πιστώσει, είναι μερικά μόνο από τα νέα δεδομένα στην ΕΛΑΣ που προσπαθεί να επιτελέσει το έργο της με την δραματική μείωση των κονδυλίων. Η κατάργηση μάλιστα του Ελεγκτηρίου Δαπανών, υπηρεσία που ήταν στελεχωμένη με αξιωματικούς εξειδικευμένους στα οικονομικά δημιουργεί προβλήματα στην έγκριση των καθημερινών έκτακτων δαπανών όπως οι βλάβες και η συντήρηση των οχημάτων, τα καύσιμα των οχημάτων της Αστυνομίας κτλ. Η μόνη προμήθεια που φαίνεται εκ του αποτελέσματος να μην έχει περιοριστεί είναι η προμήθεια κατασταλτικών μέσων για τις πορείες διαμαρτυρίας, καθώς η αστυνομία, εφαρμόζοντας προφανώς τις εντολές σας, χρησιμοποιεί όλο και περισσότερα χημικά εναντίον των διαδηλωτών. Η βία μάλιστα που ασκήθηκε ένθεν κακείθεν στις τελευταίες διαδηλώσεις, με τους σοβαρότατους και δολοφονικούς τραυματισμούς διαδηλωτών, τις πρωτοφανείς σκηνές βίας από πλευράς αστυνομικών και την δράση των «γνωστών – αγνώστων», είναι ένα νέο χαρακτηριστικό της μνημονιακής Ελλάδας για το οποίο φέρετε και εσείς ως πολιτικός προϊστάμενος της ΕΛΑΣ, βαρύτατες πολιτικές τουλάχιστον ευθύνες. Την ίδια στιγμή στα λόγια μένει η περιβόητη αναδιάρθρωση των αστυνομικών δυνάμεων, ώστε να μπορούν να επιτελούν καλύτερα το καθήκον τους και να επιστρέψει το αίσθημα ασφαλείας στους πολίτες. 

ΓΡΑΜΜΗ ΑΜΥΝΑΣ

Η επίθεση είναι η καλύτερη άμυνα». Αυτή φράση ίσως κρύβει το κλειδί που θα ανοίξει ορίζοντες αισιοδοξίας για τη χώρα μας, μά και για την Ευρώπη στο σύνολό της.
Επί ενάμισι χρόνο τώρα η χώρα λοιδορείται και κατηγορείται ένθεν κακείθεν από όρνια και ξερόλες. Και μαζί της δεινοπαθεί και η Ευρώπη όλη.
Στην επίθεση αυτή η κυβέρνηση πρώτα συνηγόρησε (αν δεν την καλλιέργησε κιόλας) και τώρα κρατά γραμμή άμυνας σκορποχωρίου, με τρανταχτές εσωτερικές έριδες και διαφωνίες, πολλές εκ των οποίων ιδεολογικές και ακόμα περισσότερες αληθινά αγωνιώδεις και ουσιαστικές.
Απέναντι στην πανθομολογούμενη πλήρη αποτυχία κάθε οικονομικού (φορολογικό νόμο Παπακωνσταντίνου, προ μνημονίου), κοινωνικού και εθνικού (μεταναστευτικός νόμος, πρό μνημονίου και άρνηση κήρυξης ΑΟΖ), αλλά και εν γένει πολιτικού μέτρου της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ (Καλλικράτης και Μνημόνιο αυτό καθαυτό), η κοινωνία ασφυκτιά, εκρήγνυται και επιτέλους αντιδρά.

Εξεγέρσεις απο τα παλιά ...


α. Η άσκοπη οργή των Λουδιτών
β. Ο άσκοπος ενθουσιασμός των Σκιαδιστών
γ. Η καπηλεία του Βαλέσα (οδήγησε τους οργισμένους Πολωνούς από τον Γιαρουζέλσκι στον Πάπα)
γράφει ο Γιώργος Δαμιανός
Χαίρομαι να βλέπω κόσμο στις πλατείες, να σηκώνεται από τον καναπέ του και να δηλώνει ξεκάθαρα την οργή του. Χαίρομαι, ακόμα πιο πολύ, όταν κατεβαίνουν στις πλατείες “πρωτόβγαλτοι” νέοι και οι αγανακτισμένοι “φιλήσυχοι νοικοκυραίοι”. Ποιον ενδιαφέρει, άλλωστε, μια συγκέντρωση που συμμετέχουν οι γνωστοί “συνδρομητές” των διαδηλώσεων; Η περίπτωση των “αγανακτισμένων του 2011” με απασχόλησε έντονα και συνεχίζει να με απασχολεί. “Έξω οι κλέφτες”, “να φύγουν”, “κάτω το παλαιοκομματικό σύστημα”, “κάτω το αστικό κράτος”, “δεν πληρώνω” κ.ά. είναι μερικά από τα συνθήματα τους. Δηλώνουν αγανάκτηση, οργή, απογοήτευση αλλά, δυστυχώς,  δε δηλώνουν πολιτική. Είτε τους αρέσει είτε όχι η λύση θα δοθεί μέσα από το κτήριο που, τώρα, φασκελώνουν. Αλίμονο μας, αν δοθεί από κάπου αλλού. Και για να δοθεί η λύση πρέπει να υπάρχουν στοιχειώδεις προτάσεις,  στοιχειώδης οργάνωση, στοιχειώδης ιδεολογία, στοιχειώδης λογική και όχι μόνο συναίσθημα. Αν μιλάμε για πολιτική, πρέπει να μας ενδιαφέρει η διαχείριση αυτής της πολιτείας, το πως θα παραχθούν τα αγαθά, το πως και με πιο κριτήριο θα διανεμηθούν, τι θα γίνει με τις ανειλημμένες υποχρεώσεις, με ποιους θα συμμαχήσουμε και ποιους θα πολεμήσουμε, εντός και εκτός ελληνικής κοινωνίας. Διαφορετικά η κατάληψη των πλατειών θα θυμίζει μια μαθητική κατάληψη σχολείου με τους μαθητές στα παράθυρα να φωνάζουν “για την παιδεία, για τον έρωτα και την παγκόσμια ειρήνη” και την κοινωνία να είναι πεπεισμένη ότι μέχρι το τέλος της εβδομάδας θα βαρεθούν και θα ξαναγυρίσουν στα σχολεία τους. Όπως και να ‘χει η συμμετοχή στις λαϊκές κινητοποιήσεις είναι μια λύση, αρκεί να μη μείνουμε μόνο στην αγανάκτηση και τα φάσκελα (σε τι, άλλωστε, θα διαφέρει από το γήπεδο;)