Σάββατο 19 Ιανουαρίου 2013

Η ΑΠΟΨΗ που κυκλοφορεί


Θα ‘ρθουν μέρες, άγριες μέρες (αφιερωμένο στον δολοφονημένο μετανάστη με το ποδήλατο)


Παναγιώτης Μαυροειδής
Ακόμη και το Δελτίο ειδήσεων του ΜΕΓΚΑ, σήμερα Πέμπτη,  έστω ως 100ή είδηση, μας πληροφορεί ότι οι δύο δολοφόνοι του Πακιστανού μετανάστη SHEHZAD LUQMAN, 26 χρόνων στα Πετράλωνα είναι μέλη της Χρυσής Αυγής.  Το σπίτι του ενός, όπως διαπίστωσε με την έφοδο της η αστυνομία και μας πληροφορεί η Καθημερινή,  ήταν αποθήκη έντυπων υλικών της ναζιστικής συμμορίας την οποία επιδοτεί το κράτος με κάποια εκατομμύρια.
Οι βόθροι του αστικού κόσμου παραγέμισαν και δεν μπορεί πια αυτό να κρυφτεί ούτε από την Τρέμη και τον Αλαφούζο.  Και έχουν  μια   μπόχα  δυσωδίας και θανάτου, που κάνει το κρύψιμο της λίστας Λαγκάρντ, να φαίνεται σαν γαλλικό αρωματάκι.

"Επαναστατώντας" δια εκπροσώπων


Να τα πούμε σαν φίλοι; Εντάξει, κουράστηκα. Αηδίασα.

Αναγουλιάζω πλέον με όλα αυτά περί λίστας, καλπών, Μαρκογιαννάκηδων και usb. Αλλά κυρίως βαρέθηκα ν’ ακούω την Αριστερά να μιλά για συνταγματικές εκτροπές, Χούντες, πραξικοπήματα, και μεθοδεύσεις για την κατάλυση του κανονισμού της Βουλής και του Συντάγματος. Εντάξει, συμφωνούμε, έτσι ακριβώς έχει η κατάσταση. Η ερώτηση είναι απλή: Γιατί μένουν τα κόμματα της Αριστεράς στη Βουλή; Γιατί δε φεύγουν;
Δε λέω να αποχωρήσουν από κάποια συνεδρίαση. Εννοώ να φύγουν από τη Βουλή εντελώς. Δηλαδή τι κάθονται και κάνουν μέσα σε αυτό το χουντικό περιβάλλον που οι ίδιοι καταγγέλλουν; Η απάντηση «δίνουμε μάχες» είναι για γέλια. Ποιες μάχες; Του πρώτου Μνημονίου; Του δεύτερου; Του τρίτου; Των διαδικασιών του κατεπείγοντος; Των πράξεων νομοθετικού περιεχομένου; Όλες χαμένες. Τι κέρδισε η Αριστερά με αυτές τις μάχες;

Ομιλία του Εισηγητού της ΔΗΜΑΡ, Κοινοβουλευτικού Εκπροσώπου, Βασίλη Οικονόμου, για την πρόταση σύστασης επιτροπής διεξαγωγής προκαταρτικής εξέτασης, στη Βουλή.


Κυρίες και Κύριοι συνάδελφοι,
Θα ήθελα να ξεκινήσω με την παραδοχή ότι όλοι μας εδώ μέσα στη Βουλή ενδιαφερόμαστε και θέλουμε να διασφαλίσουμε ότι οι νόμοι και οι διαδικασίες θα τηρούνται απαρέγκλιτα από όλους ανεξαρτήτως θέσης και ευθύνης. Με δεδομένο ότι η πλειοψηφία τουλάχιστον των πολιτικών δυνάμεων που εκπροσωπούνται σε αυτή την Βουλή, ομονοούν ότι η Δημοκρατία, εξυπηρετεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα συμφέροντα του ελληνικού λαού και ότι το Σύνταγμα είναι αυτό που ορίζει πρωτίστως και προστατεύει την έννοια και την ουσία αυτής της Δημοκρατίας, οφείλουμε όλοι να τηρούμε της αρχές της δημοκρατίας και να σεβόμαστε κατά απόλυτο τρόπο την διάκριση των εξουσιών.

Η θανατηφόρα παγωνιά του μνημονίου


Γιάννης Ελαφρός
Δεν υπάρχουν δημοσιονομικές δυνατότητες για επέκταση του επιδόματος θέρμανσης, δήλωσε με απίστευτο κυνισμό ο υπουργός Οικονομικών Γ. Στουρνάρας την Τρίτη, κόβοντας τον βήχα της ανέξοδης φιλολαϊκής φιλολογίας βουλευτών της άθλιας συγκυβέρνησης, οι οποίοι τρομαγμένοι από την παγωνιά που επικρατεί στα σπίτια της χώρας και την δολοφονική αιθαλομίχλη που σκεπάζει τις πόλεις, ψέλλιζαν περί διεύρυνσης των δικαιούχων επιδόματος θέρμανσης… Ως άλλη Μαρία Αντουανέτα, το Στουρνάρι του νεοφιλελευθερισμού και των μνημονίων ρωτάει με αφέλεια δήθεν: γιατί δεν παίρνουν επίδομα θέρμανσης; Γιατί για να πάρεις αυτό το εξευτελιστικό επίδομα, πρέπει να βάλεις πρώτα πετρέλαιο, βρε Στουρνάρι.
«Σκάσε και πάγωσε!», αυτή είναι η προσταγή των κυβερνητικών εντολοδόχων της τρόικας, των τραπεζών και του κεφαλαίου στον λαό, που μετέτρεψαν ένα στοιχειώδες κοινωνικό δικαίωμα, το να ζεις σε ένα στοιχειωδώς ζεστό σπίτι, σε άπιαστο όνειρο για εκατομμύρια Έλληνες και μετανάστες.

ΚΚΕ: Όλη η εξουσία στο κόμμα


Αλέκος Αναγνωστάκης, Βασίλης Γάτσιος
Η πολιτική της μοναδικής εκπροσώπησης του κινήματος από το ΚΚΕ, σε συνδυασμό με το οπορτουνιστικό δούναι και λαβείν που κατά καιρούς είχε η ηγεσία του με την αστική τάξη (συγκυβερνήσεις), αναζωπυρώνει τον κίνδυνο νέων περιπετειών για την Αριστερά. Αποτελεί στην ουσία μεταφορά των αντιλήψεων που επικράτησαν στην Αριστερά μετά το μαρασμό των σοβιέτ και της αντικατάστασής τους από το «πάνσοφο» κόμμα.
Το πολιτικό πρόγραμμα και το ιστορικό μανιφέστο της εργατικής τάξης του 21ου αιώνα δεν μπορεί παρά να αποτελούν, τελικά, μια διελκυστίνδα ανάμεσα στην αγωνία για επιβίωση της εργατικής οικογένειας που χτυπιέται αλύπητα από την αστική πολιτική και στη δίψα για ζωή. Τη δουλεία της υποταγής και την ελευθερία της χειραφέτησης. Την αμεσότητα ικανοποίησης των λαϊκών αναγκών και την αναγκαία αλλά δύσκολη αντικαπιταλιστική ανατροπή, τη στηριγμένη αποφασιστικά και καθοριστικά στον οργανωμένο λαό.